مدح و مرثیۀ حضرت زینب سلام‌الله‌علیها
شـاکـلـۀ اِنَّـمـا، قـابِ دعـا زیـنـب است گـنج نهان جهـان، سِرِّ خدا زینب است اُسـوۀ ایـوب‌هـا، وقـت بـلا زینب است بر لب ما بهترین، زمزمه یا زینب است ما همگی نوکریم، سرور ما زینب است دُرِّ گران‌سنگ حِلم، بین صدف دیده شد در دل دریای صبر، موج شعف دیده شد دفتر خِلقت نوشت: لوح شرف دیده شد پای ضریح دمشق، شاه نجـف دیده شد زائر هر روزِ آن، شخصِ اَبا زینب است مَست سبـوی اَزَل، در طـلبِ این خُـمَم شعله به جانم بکش، فکـر بکن هـیزُمم جَـلـدِ همین گـنـبـدم، عـاشق این گـندمم مکّۀ من سوریه است، حاجیِ این خانُمم کعـبۀ عُـشّاق را، سنگ بنا زینب است از برکات عـلـی، هیچ فـقـیـری نـمـاند پای همین سفره‌ها، فاطمه ما را کشاند دست گدا را گرفت، پیش حسن‌جان رساند سائل این خانه را، نزد حـسیـنش نشاند کارِ پذیرایی از، این همه با زینب است محور عرش است او، اهل جنان شاهدند ساحت صبر است او، مُلک و مکان شاهدند راوی فتح است او، نُطق و بیان شاهدند مادر اشک است او، گریه‌کنان شاهدند اهـل بـکـا واقـفـنـد، اُمِّ بُکا زینب است مـایـۀ آرامـشـش، بـوده صـدای حـسین سـایـۀ امـنـیـتـش، بـوده عـبـای حـسیـن زندگی‌اش وقف شد، وقف برای حسین هرچه که در چَنته داشت، کرد فدای حسین قُلـّـۀ ایـثـار گفت: کوهِ وفـا زینب است واژۀ مـظـلـوم را، اول غـربت نـوشت هرچه بلا دیده بود، وقت اسارت نوشت قـصۀ انـدوه را، با چه شهـامت نوشت با قـلم گریه‌اش، شعـر مـصیبت نوشت روضۀ منظوم در، کرببلا زینب است اهل و عـیال حـسـین، در دل آزار بود کوفه و شامات بود، کوچه و بازار بود در دل نامحـرمان، کـارِ حـرم زار بود تا خودِ بـزم یـزید، شـمـر جـلودار بود همسفر خولی و حرمله‌ها، زینب است |